گــَـروس

دوستای گلم سلام

صبح آدینه ی همگیتون بخیر. امروز دیگه گفتم آپ کنم که کسایی که میان توی وبلاگ،ببینن مطلب جدیده، بتونن نظر بدن.

امروز یه چندتا شعر از یه شاعر میخوام بذارم که تازگی باهاش آشنا شدم و عاشق شعراش شدم و اکثرش رو حفظ کردم. اسمش گروس عبدالملکیان ـه.

امیدوارم خوشتون بیاد.

---

به شانه ام زدی
که تنهایی ام را تکانده باشی
به چه دل خوش کرده ای ؟!

تکاندن برف
از شانه های آدم برفی ؟!

********************
صدای قلب نیست 
صدای پای توست
که شب ها در سینه ام می دوی

کافی ست کمی خسته شوی

کافی ست بایستی

*******************
دریای بزرگ دور
یا گودال کوچک آب
فرقی نمی کند
زلال که باشی 

آسمان در توست

*******************
کلید  
بر میز کافه جامانده است 

مرد
مقابل خانه جیب هایش را می گردد


آینده
در گذشته جا مانده است

*******************
موسیقی عجیبی ست مرگ. 
بلند می شوی
و چنان آرام و نرم می رقصی 

که دیگر هیچکس تو را نمی بیند

*******************
فراموش کن 
مسلسل را 
مرگ را 
و به ماجرای زنبوری بیاندیش
که در میانه ی میدان مین

به جستجوی شاخه گلی ست

*******************
زیر این آسمان ابری
به معنای نامش فکر می کند 

گل آفتابگردان!

*******************
گرگ،
شنگول را خورده است

گرگ،
منگول را تکه تکه می کند...

بلند شو پسرم !
این قصه برای نخوابیدن است                                             گروس عبدالملکیان  

پی نوشت : یه درخواست ازتون دارم هرکی خواست میتونه انجام بده.اینکه بعد از نظر خودتون از هر کدوم از شعرایی که خوشتون اومد یه کپی بگیرید و تو نظرتون بذارید.